Pashinyan Must Go: The Security, Democracy and Dignity of Armenia Are at Stake (English and Armenian)

Nikol Pashinyan’s appearance yesterday in the National Assembly—marked by erratic behavior, a combative tone, and menacing threats toward former presidents—was not an expression of conviction but the unraveling of a man in free fall. Today’s wave of arrests and intimidation targeting relatives and supporters of opposition candidates ahead of the Gyumri elections only confirms what Armenians across the country already know: Pashinyan is no longer fit to lead. He is not just a failed leader—he is a national liability. His continued presence in power poses a clear and present danger to Armenia’s security, democracy, and dignity.

Seven years after riding into office on a tide of popular hope, Pashinyan has become the architect of national collapse. His strategic blindness, political inexperience, and refusal to take responsibility have plunged Armenia into an era of historic defeat and isolation. The complete loss of Nagorno-Karabakh, the displacement of over 120,000 Armenians, the deaths of thousands of young soldiers—these are not misfortunes of fate, but the direct and tragic results of his reckless decisions and failed leadership.

What makes matters worse is that Pashinyan has not only failed to protect Armenia’s interests—he has actively undermined them. He stands today as the sole obstacle to placing the right of return for Armenians of Nagorno-Karabakh on the international agenda. Even as the global community has expressed readiness to support this fundamental issue, Pashinyan’s inaction—and likely, quiet opposition—continues to erase Armenian claims from the diplomatic map.

Armenia’s sovereignty has eroded under his watch. Armenian hostages remain in Azerbaijani captivity, swaths of internationally recognized Armenian territory have been effectively ceded, and new concessions loom just over the horizon. Meanwhile, the country grows ever more isolated, with its foreign policy reduced to confused posturing and dangerous appeasement. If allowed to continue, Pashinyan will complete the undoing of the Armenian state.

And yet his domestic record is just as damning. Once hailed as a democrat, Pashinyan now rules through fear, suppression, and state propaganda. His government has weaponized institutions, captured the judiciary, intimidated dissenters, and harassed civil society. His tenure has normalized corruption, where state resources are siphoned off to enrich allies while ordinary Armenians are left disillusioned and impoverished. He has transformed Armenia’s fragile democracy into a brittle autocracy cloaked in the trappings of legitimacy.

Polls show that only 10% of Armenians still support Pashinyan. A man with no democratic mandate, who clings to power not through competence but coercion, has no right to speak on behalf of a nation that he has humiliated and endangered. His power is now sustained not by the will of the people but by a cynical machinery of repression, intimidation, and lies.

Perhaps most damning of all is his revisionist rhetoric around the Armenian Genocide. For any Armenian leader to downplay or distort the foundational trauma of our people is an unforgivable betrayal. It is a desecration of memory, a cynical political calculation that shows how far Pashinyan is willing to go to maintain his grip on power—even at the expense of our shared history and identity. If he can compromise on that, what else will he sacrifice?

Nikol Pashinyan’s time is up. Armenia cannot afford to drift further into despair, division, and defeat. The country deserves a leader who can unify, not fracture; one who defends its sovereignty, not gives it away; one who remembers and honors the past, not rewrites it for convenience. For the sake of Armenia’s survival, its democracy, and its dignity—Pashinyan must go.

Vartan Oskanian

Փաշինյանը պետք է հեռանա. Հայաստանի անվտանգությունը, ժողովրդավարությունն ու արժանապատվությունն են վտանգված:

Նիկոլ Փաշինյանի երեկվա ելույթը Ազգային ժողովում՝ նշանավորված անկայուն պահվածքով և սպառնալից հայտարարություններով նախկին նախագահների հասցեին, համոզմունքի արտահայտություն չէր, այլ՝ անկման մեջ գտնվող մարդու հոգեկան փլուզում։ Իսկ այսօր, Գյումրու ընտրություններից առաջ ընդդիմադիր թեկնածուների, նրանց հարազատների և կողմնակիցների նկատմամբ սկսված ձերբակալությունների և ահաբեկման ալիքը պարզապես հաստատում է այն, ինչ ամբողջ Հայաստանը վաղուց գիտի. Փաշինյանը այլևս ի վիճակի չէ ղեկավարելու։ Նա պարզապես ձախողված առաջնորդ չէ — նա ազգային բեռ է։ Նրա շարունակական ներկայությունը իշխանության ղեկին սպառնալիք է Հայաստանի անվտանգության, ժողովրդավարության և արժանապատվության համար։

Յոթ տարի առաջ ժողովրդի հույսի ալիքի վրա իշխանության եկած Փաշինյանը դարձել է ազգային կործանման ճարտարապետ։ Նրա ռազմավարական կուրությունը, քաղաքական անփորձությունը և պատասխանատվություն ստանձնելու մերժումը Հայաստանին տանել են պատմական պարտությունների և մեկուսացման դարաշրջան։ Լեռնային Ղարաբաղի ամբողջական կորուստը, ավելի քան 120,000 հայերի տեղահանումը, հազարավոր երիտասարդ զինվորների զոհվելը՝ սա ճակատագրի հեգնանք չէ, այլ նրա անպատասխանատու որոշումների և ձախողված առաջնորդության ուղիղ ու ողբերգական հետևանքներն են։

Դեռ ավելին՝ Փաշինյանը ոչ միայն չի պաշտպանել Հայաստանի շահերը, այլ ակտիվորեն խաթարել է դրանք։ Այսօր նա միակ խոչընդոտն է Լեռնային Ղարաբաղի հայերի վերադարձի իրավունքը միջազգային օրակարգ բերելու ճանապարհին։ Թեև համաշխարհային հանրությունը պատրաստակամություն է հայտնել աջակցելու այս հիմնարար հարցին, Փաշինյանի անգործությունը — և հավանաբար նաև՝ լուռ հակազդեցությունը — շարունակում են ջնջել հայկական պահանջները դիվանագիտական քարտեզից։

Հայաստանի ինքնիշխանությունն սկսել է քայքայվել նրա օրոք։ Հայ պատանդները դեռ Ադրբեջանի բանտերում են, միջազգային ճանաչում ունեցող հայկական տարածքներ են փաստացիորեն զիջվել, իսկ նոր զիջումներն արդեն հորիզոնում են։ Միևնույն ժամանակ, երկրի արտաքին քաղաքականությունը վերածվել է մոլորված խաղի ու վտանգավոր զիջողականության։ Եթե թույլ տրվի, Փաշինյանը մինչև վերջ կավարտի հայկական պետականության ապամոնտաժումը։

Բայց նույնքան դատապարտելի է նրա ներքին կառավարման ձախողումը։ Նա հիմա իշխում է վախի, ճնշման և պետական քարոզչության միջոցով։ Նրա իշխանությունը դարձրել է պետության հիմնարկները զենք ընդդիմախոսների դեմ, բռնագրավել է դատական համակարգը, ահաբեկել է այլախոհներին ու իրական քաղաքացիական հասարակությանը։ Նրա օրոք կոռուպցիան դարձել է նորմ, պետական ռեսուրսները հոսում են հավատարիմների գրպանները, իսկ սովորական հայաստանցիները թողնված են հիասթափության ու աղքատության մեջ։ Նա Հայաստանը դեռ թույլ ժողովրդավարությունից վերածել է ավտոկրատիայի՝ պատրանքային լեգիտիմության քողի տակ։

Հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ ընդամենը 10 տոկոս հայաստանցիներ դեռ աջակցում են Փաշինյանին։ Մարդ, ով չունի ժողովրդավարական մանդատ, ով կառչել է իշխանությունից ոչ թե իր կարողություններով, այլ ճնշմամբ, չի կարող խոսել մի ազգի անունից, որին ինքն է խայտառակել ու վտանգի ենթարկել։ Նրա իշխանությունն այսօր պահվում է ոչ թե ժողովրդի կամքով, այլ՝ ճնշման, ահաբեկման ու կեղծիքի ցինիկ մեքենայությամբ։

Եվ ամենադատապարտելին՝ նրա վերաշարադրված հռետորաբանությունն է Հայոց ցեղասպանության շուրջ։ Ցանկացած հայ առաջնորդի կողմից մեր ժողովրդի ողբերգությունը աղավաղելը աններելի է։ Դա հիշողության պղծում է, ցինիկ քաղաքական հաշվարկ, որը ցույց է տալիս, թե որքան հեռու է պատրաստ Փաշինյանը գնալ՝ իշխանությունը պահպանելու համար—նույնիսկ եթե դա տեղի ունենա մեր պատմության ու ինքնության հաշվին։ Եթե նա պատրաստ է այդքան զոհողության, էլ ինչին է նա պատրաստ հրաժարվելու համար։

Նիկոլ Փաշինյանի ժամանակը սպառվել է։ Հայաստանը այլևս չի կարող շարունակել սահել դեպի հուսահատություն, պառակտում և պարտություն։ Երկիրը արժանի է առաջնորդի, ով միավորում է, այլ ոչ թե բաժանում։ Ով պաշտպանում է նրա ինքնիշխանությունը, այլ ոչ թե հանձնում։ Ով հիշում ու պատվում է անցյալը, այլ ոչ թե վերաշարադրում հարմարության համար։ Հայաստանի գոյության, ժողովրդավարության և արժանապատվության համար՝ Փաշինյանը պետք է հեռանա։

Վարդան Օսկանյան